 |
Γενική άποψη
|
 |
Λεπτομέρεια πόρτας
|
Διεύθυνση : Συγγρού 9-11 Βαλαωρίτου & Βηλαρά, Θεσσαλονίκη
Επωνυμία : οικία Αλατίνι
Αρχιτεκτονική τάση : Ρομαντικός νεοκλασικισμός
Χρόνος Κατασκευής : 1862
Αρχιτέκτονας : Max Rubens
Περιγραφή :
Αποτελεί αντιπροσωπευτικά δείγματα ρομαντικού νεοκλασικισμού της εποχής του μεσοπολέμου στη Θεσσαλονίκη. Οι όψεις του κτιρίου παρουσιάζουν ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον με την συμμετρική τους οργάνωση και έχουν αξιόλογα επί μέρους μορφολογικά στοιχεία, όπως είναι οι σχηματικές παραστάδες στον όροφο που φέρουν ιωνικά επίκρανα ή διακοσμητικά οικόσημα, τα μεταλλικά κιγκλιδώματα των εξωστών, το μεταλλικό στέγαστρο του ισογείου με την καμπύλη διαμόρφωση στο σημείο της εισόδου και το στηθαίο, το οποίο διαμορφώνεται με συμπαγή ελαφρώς καμπύλα αετώματα στις δύο άκρες της όψεως που το μεταξύ τους διάστημα κλείνει με μια σειρά μπαλούστρες.
Από τον εσωτερικό χώρο του κτιρίου χαρακτηρίζεται ως έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία ο χώρος του κλιμακοστασίου του κτιρίου. Η κάτοψη του κλιμακοστασίου, σε σχήμα έλλειψης, αποτελεί στοιχείο μοναδικής αρχιτεκτονικής. Οι δύο είσοδοι των οδών Συγγρού και Βηλαρά οδηγούν στον εντυπωσιακό χώρο του κλιμακοστασίου, όπου βλέπουν τρία καμπύλα σε κάτοψη τρίφυλλα παράθυρα του ορόφου που έχουν διακοσμητικό γείσο επίστεψης και φεγγίτη με καμπύλο τελείωμα και ξύλινο ρόδακα. Επίσης μια μαρμάρινη σκάλα με χυτοσιδηρό ενδιαφέρον κιγκλίδωμα οδηγεί στο πλατύσκαλο της εισόδου του ορόφου, το οποίο διαμορφώνεται ως εσωτερικός εξώστης που στηρίζεται σε μια σειρά χυτοσιδηρά φουρούσια.
Ιστορικά Λαογραφικά στοιχεία :
Η έπαυλη ξεκίνησε να χτίζεται το 1862 για τον Moise Allatini σε βακουφικό οικόπεδο που κατείχε η οικογένεια. Η πλάκα θεμελίωσης διασώζεται μέχρι και σήμερα, χωρίς όμως το σημείο όπου αναγραφόταν η ημερομηνία. Το 1904 η έπαυλη μεταβιβάζεται στον Eduard Allatini, σύζυγο της κόρης του Moise. Αρχικά η οικία διέθετε τεράστιο κήπο στα νότια, στον οποίο όμως το 1906 χτίστηκε η Στοά Μαλακοπή (όπως την ξέρουμε σήμερα) για να στεγάσει εμπορικές δραστηριότητες και την Τράπεζα της Θεσσαλονίκης. To 1911 οι Αλατίνι απελάθηκαν ως Ιταλοί υπήκοοι και το κτίσμα έμεινε ακατοίκητο. Το 1916 σε ένα τμήμα του πρώτου ορόφου, στεγάστηκε το πρώτο υποκατάστημα της Ιονικής Τράπεζας στη Θεσσαλονίκη, ενώ στους υπόλοιπους χώρους λειτούργησαν δικηγορικά, ασφαλιστικά και τραπεζιτικά γραφεία. Το συγκρότημα δεν καταστράφηκε από την πυρκαγιά του 1917, ενώ το 1926 πραγματοποιήθηκαν επεμβάσεις και προσθήκες από τον αρχιτέκτονα Μαξιμίλιαν Ρούμπενς, στον οποίο προφανώς ανήκει η επιγραφή 1926 πάνω από την κεντρική είσοδο. Τα τελευταία χρόνια έχει ανακαινιστεί μερικώς και κυρίως εσωτερικά για να στεγάσει επιχείρηση νυχτερινής διασκέδασης.
Χαρακτηρίστηκε διατηρητέο νεότερο μνημείο με την απόφαση
ΥΠΠΕ ΔΙΛΑΠ/Γ/1287/59313/07-08-1981 ΦΕΚ 660/Β/19-10-1981
Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Π.Δ.α/02-11-1983 ΦΕΚ 734/Δ/28-11-1983
Πηγές
http://estia.minenv.gr/
https://thessarchitecture.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου